Jedziemy dalej. Paliwo tutaj o połowę tańsze niż w UE, zmian pracy silnika ni w D1, ni w D3 nie czujemy. I gdzie bym później nie tankowaliśmy - nie było żadnego problemu z jakością paliwa, a stacje czasami były dość zaniedbane, szczególnie na północy. Nawigacja dalej prowadzi jakimiś lokalnymi drogami - następnym razem dokładniej sprawdzę jak wygląda trasa. Szkoda tracić czas na drogę dojazdową do naszego celu, Karelii i Kolskiego, no ale już za późno. Przejeżdżamy po prostu ogromną rafinerią w miejscowości Кириши. Widziałem rafinerią w Gdansku - i blisko nie leżała obok tej. Zaczynamy po trochę rozumieć, jak wielki to jest kraj.. Na trasę Sant-Peterburg - Murmansk wyjeżdżamy w Nowej Ładodze - dalej już mamy prostą drogę, równą jak stół. Nareszcie możemy jechać normalną szybkością do swojego celu i nie musimy obawiać się o zawieszenie. Jedziemy 90 - 100km/h, bo powyżej D1 zaczyna być bardzo głodny.. Jadę pierwszy - po wyprzedzeniu podpowiadam dla D1 kiedy droga jest wolna - D3 nawet załadowany jest bardziej dynamiczny.
Jedziemy w stronę Petrazawodska. Około 19 wstajemy na nocleg za parę kilometrów od trasy u jeziora. Stawiamy nasz pawilon, ma kształt sześciokąta, 4x5 metrów, ściany z siateczki. Komary są, gryzą, ale jakoś nie boleśnie. Załoga D1 i nasi pasażerowie będą tutaj spać. Wieczór nie jest zimny. My śpimy jak zwykle w aucie, i żadne komary nie będą nam straszne. Pawilon też będzie chronił przed komarami, jednak tutaj możliwości dla nich jest więcej. Komarów tutaj naprawdę dużo, po wyjściu z auta w ciągu dwóch minut wokół każdego już bzyczy swoja duuuża banda. Miejscowi później nam mówili, że komarów w tym roku jest mało.. Trochę nam ciężko wyobrazić jak to wygląda gdy komarów jest dużo :)
Kostya wyciągnął wędki, oczywiście z nadzieją coś złowić:) My nie byliśmy przeciw, jednak nic nie ruszyło haczyka. Jak się okazało później trzeba wiedzieć gdzie łowią się ryby - następne próby w każdym przystanku też nie były skuteczne. Tuż przy obozie nazbieraliśmy grzybów - kolacja udała się. Ognisko, Putinka, trochę rozmów i spać - jutro pobudka i w drogę. W czasie podroży wstawaliśmy o siódmej - samo spakowanie obozu i śniadanie zajmowało nam do dwóch godzin.
Pogoda piękna - wyruszamy w stronę Pietrozawodska. Jednak po po 20-30 km w moim D3 zaczynamy słyszeć podejrzany dźwięk z tylu, który zależy od prędkości. Oglądamy kola - lewa tylna felga gorąca. Łożysko? Próbujemy ruszać kołem - nawet nie podniesione chodzi.. Wszystko jasne, łożysko mamy, tylko konstrukcja jest taka, że bez prasy nic nie będzie. Dobrze że za 50 km jest Pietrozawodsk - tam na pewno znajdziemy odpowiedni serwis. Jednak dźwięk coraz bardziej nasila się. Łożysko zdecydowanie rozsypuje się, auto jest załadowane, razem z pasażerami waży pewnie niedaleko 3.5 tony. Widzimy drogowskaz Пряжа (Pryazha), decyduję się zjechać i szukać serwisu - jeszcze 35 km może być za daleko. Pytam w kafejce przy drodze - tak, serwis jest, pokazują nam w którą stronę jechać. Oczywiste że nie trafiamy z pierwszego razu, ale jeszcze pytanie i już jesteśmy. Facet mówi że nie da rady, ma dużo pracy, auto na podnośniku, ale jeżeli sami wszystko rozbierzemy to on wyprasuję stare i zaprasuję nowe łożysko. Możemy korzystać z podnośnika dla robienia zbieżności obok. Rozbieramy. Właściciel serwisu dzielnie uczestniczy i pomaga. Jak zwykle w D3 - problem z linka ręcznego. Nie da się jej wyciągnąć w żaden sposób. Całą kostkę z łożyskiem mamy przywiązaną do auta, i to na krótkiej lince. Ni pomoc właściciela, ni serwisanta nic nie daje - opancerzenie linki przyrosło na martwo. Jednak wymyślamy, że jeżeli Mahomet nie idzie ku gorze, to góra przyjdzie. Podnosimy prasę i okazuje się, że się da wszystko zrobić. Oddychamy z ulgą… Stare wychodzi dość łatwo, i rozsypuję się. Całkiem suche. Widocznie jeszcze oryginalny Timken. Z nowym trochę gorzej, nie możemy dokładnie ustawić właściwego kierunku prasowania, linka jednak przeszkadza. Ale w ciągu pól godziny łożysko już na miejscu. Serwisant i właściciel jadą jeść obiad, nas zostawiają wszystko składać do kupy. Proszą tylko na nich zaczekać póki wrócą. Odjeżdżają. Patrzymy na siebie zdziwieni.. zostawiają pierwszy raz widzianych ludzi w warsztacie samich. Jednak nie mamy czasu dziwić się, bierzemy się za robotę - teraz już proste. Czekami, właściciel już wrócił, pytamy ile mamy płacić. Mówi że przyjedzie serwisant i sam powie, telefon nie odpowiada. Czekamy, trochę niecierpliwimy się. Trzeba jechać dalej. W końcu odebrał, mówi że 500 rubli?… 7 Euro?? Przecież to za darmo.. Zostawiamy jeszcze dwie polskie czekolady dla dzieci. Ku słowu - rosyjska czekolada jest lepsza.. :)
created with
Free Website Builder .