Przełęcze i szczyty

Przełęcz już za nami. Znalazłem kilka pięknych okazów kalcytu. Są razem z kamieniami z brzegu Ametystów. Roland już mnie goni i grozi się Kosti powyrzucać wszystkie kamienie z pokładu.   A teraz przed nami cztery szczyty Lowozerskich tundr(Аллуайв, Кедыкварпакх, Ангвундасчорр, Сенгисчорр), przejedziemy obok wszystkich i będziemy zjeżdżać z Sengischorr do doliny rzeki Тавайок. Malo kto dotąd jeździ, jeszcze mniej kto spuszcza się do tej doliny. Jest stromo, zjazd kamienisty i jest możliwość zjechać razem z kamieniami. Na rosyjskich forum spotkałem opinie, że tak przejechać można tylko na 35’’ kolach – a u nas 31.6’’ :D Jednak jedziemy. Jak póki co nie jest źle, miejscami trzeba rzucić pod kolo dodatkowy kamień lub zabrać, i wszystko jest porządku. Kilka razy jednak łapię kamień tłumikiem – jedna z rur wydechowych jest poprowadzona prosto pod tylnym reduktorem. To już powtórka – haczyło się też na drodze od Umby do Rewdy. Rura jest już spłaszczona, gumy zawieszenia po wygięciu rury odciągają ją z tłumikiem nazad i rozszczelnią się połączenie przed środkowym tłumikiem - zacisk nie trzyma.   Czasem Discovery zaczyna gadać jak wóz sportowy, potem znowu wszystko wstaje na miejsce, i tak jedziemy. Jesteśmy na płaskowyżu tuż za Ангвундасчорр. Po prawej widać jaśniejsze niebo, w tą stronę nawet prowadza jakieś ślady. Nie jedziemy jednak – kamieni zbyt dużo, tylko idziemy. Dochodzimy do głębokiej przepaści, tam jezioro górskie. Wszędzie chrobotek. I pionowe ściany.. pięknie.

Jedziemy dalej. Przed samym Сенгисчорр śnieg. W sierpniu :) Trafiamy na kilka miejsc wiercenia. Zaciski, rury wiercenia, nawet znajduję koronkę wiercenia. Ciekawie co oni tutaj znaleźli i jakie jeszcze bogactwa chroni góra. Zaczynamy zjazd – jest stromo. Na prawdę stromo. Ale kola 35’’ nie są tutaj potrzebne. System HDC jest bardzo pomocniczy na takich stromiznach. Roland pracuje za ABS’a i też sobie jakoś radzi.   D3 może zjeżdżać z nienaciśniętym hamulcem, i tylko jest ciężko przekonać swoją nogę :) Czas od czasu potrzebujemy dodatkowych kamieni pod kola – dla D1 wszystko jest prościej bo jedzie za mną. W zeszłym roku Ukraińcy dwoma Defenderami i Discovery 1 próbowali tutaj wjechać. Skończyło się tym, Defender urwał tarczę sprzęgła... Zjazd wyprodukował nam trochę dodatkowej adrenaliny, jednak już jesteśmy w dolinie. Teraz czeka na nas rów z torfem. I tutaj dajemy radę ugrząźć obydwoje. Ja w dalszym i większym, Roland w mniejszym pierwszym. Mój wygląda całkiem nieciekawie, tutaj już do nas miewano problemy. Mokro, głęboko, torf. Po rozglądaniu się co mamy teraz robić okazuje się, że możemy objechać ten większy i już dobrze rozkopany przez innych rów, jednak podłoże tam też miękkie.   Ale tam nikt jeszcze nie jechał, wiec będzie łatwiej. D1 musi wyjechać w moją stronę ze swojego rowu, wtedy wyciągnąć mnie, i wtedy pojedziemy objazdem. Dobrze że na przeciwko jakimś cudem jest wielka brzoza, bo drzewa tutaj są marne. D1 wyciąga siebie. Ledwo się mieści za mną. Daje radę wymanewrować i stanąć tak żeby wystarczyło miejsca na wyciągniecie mnie. Wyciąga. Jedzie nowa droga – i brzoza znowu ma okazje pokazać, że ma dobre korzenia. Ja za nim – ten sam wynik. Wyciąga mnie.   Okazuje się, że przed sobą mamy jeszcze ze 100 m takiej drogi – póki my bawiliśmy w wyciąganie reszta załogi już sprawdziła. Dopiero teraz nas ucieszyli ta wiadomością. Nie mamy co robić – wjazd nazad na Sengischorr jest za trudny. I tutaj oczekiwania kolegów z aparatami nie sprawdzają się. Też jest droga dla objazdu, już tam jeżdżono. Dalej tylko kilka dość stromych wjazdów i zjazdów, i wyjeżdżamy na drogę 1000 rzek. Dalej wszystko wiemy – bez problemów dojeżdżamy do Riewdy. Kolacja – grzyby z czymś tam i dobre piwo. Spać. Jutro Chibiny. I wielkie brody. Rano zostawiamy na stole 10 000 rubli i szampan - jesteśmy naprawdę wdzięczni właścicielce mieszkania, Kostya odnosi klucze. Pani ani razu tak i nie przyszła sprawdzić czy czegoś nie nabroiliśmy..